Rode draad
Voortaan, als ik aan een rode draad denk, denk ik aan haar.
Een bijzondere, creatieve vrouw.
Ik zie haar meteen voor me.
In het donker, aan het sterfbed van haar mama.
Ze schrijft, schetst, gumt, tekent, krabbelt, streept, begint opnieuw.
Langzaam, stukje voor stukje, krijgt wat in haar hoofd zit vorm op papier.
Een gedicht over een rode draad.
Over loslaten en toch dichtbij houden.
Een rode draad van liefde.
En precies dat werd het thema van het afscheid van haar mama.
De rode draad liep door tot in detail.
Samen met haar broer knoopte ze de rode draad om de handen van hun moeder.
En tijdens de afscheidsceremonie,
na het voorlezen van haar gedicht,
knipten ze er allebei een stukje van af.
Ik zie haar weer voor me, die vrouw.
In het donker.
Alleen.
Er hangt iets om haar pols.
Ze pakt het vast, kijkt ernaar, streelt het en glimlacht.
Ik kijk beter.
Het is een rode draad.
Ze is niet alleen.
