De ketting van mijn oma
Ik werp een blik op het sieradendoosje op de kast.
Het is niet van mij, het is van mijn oma.
Maar zij is dood.
Nu staat het doosje hier.
En zit het vol herinneringen.
Een soort tijdsmachine doosje.
Van mijn eerste plastic dolfijnen ketting tot de ring die ik kreeg toen ik 16 werd.
Ik kan niet zeggen dat ik er vaak in kijk om nostalgisch herinneringen op te halen.
Toch vind ik het fijn dat het doosje er staat.
En altijd als er iets belangrijks staat te gebeuren, groot of klein, trekt het doosje (on)bewust mijn aandacht.
Eigenlijk het doosje zelf niet, maar de inhoud.
DE ketting zit erin, die van HAAR.
Ik denk niet dat ik haar ooit zonder heb gezien.
Zelfs toen ze dood ging had ze hem om.
En na haar begrafenis kreeg ik hem.
Als ik haar dichtbij wil voelen, of wil dat zij erbij is, of gewoon als ik haar mis, dan gaat het doosje open en de ketting om.
Op grote dagen, zoals mijn bruiloft, maar juíst vaak op de kleinste fijnste momenten van het leven.
Ze kon prachtig voorlezen en soms lezen we nu samen mijn dochter voor. Soms maken we samen haar beroemde witlofschotel uit de oven. Soms zitten we samen in het zonnetje en voel ik haar warmte niet alleen om mijn nek maar ook op mijn gezicht. En dan voelt ze zo ongelooflijk dichtbij.
En juist daarom raakt het me telkens weer als ik het ook zie bij de families die ik mag begeleiden. Sieraden die soms door niemand worden opgemerkt maar van binnen wel heel groot kunnen voelen.
Twee maanden na het afscheid van haar moeder zag ik haar weer. Ze droeg nog steeds de oorbellen die ze op die dag had ingedaan. Die van haar moeder.
Ik durf te wedden dat ze ze nog steeds in heeft en soms aan het achterkantje draait en haar mama heel dichtbij voelt.
Tijdens het afscheid van haar man droeg ze niet alleen haar eigen trouwring, maar ook die van hem. Zijn dood heeft ze niet gescheiden. Het heeft genoeg veranderingen teweeg gebracht, maar hij is nog altijd dichtbij haar en ook dit doen ze samen.
En bij haar, vlak voor het sluiten van de kist, werden haar sieraden afgedaan. Niet weggestopt, maar bij elkaar omgedaan. Alsof haar liefde overgegoten werd in een andere vorm.
Het zijn misschien maar kleine dingen.
Een kettinkje, een paar oorbellen, een ring.
Maar ze vertellen iets groots.
Over liefde, over missen, over heel dichtbij dragen wat je lief is.
En misschien is dat wel wat die sieraden doen:
Ze houden vast, wie jij nu niet kunt vasthouden.
